به‌گزارش میراث‌آریا، در پیام محمد‌حسن طالبیان آمده است:
«انا لله و انا الیه راجعون
خبر درگذشت استاد فرهیخته، اندیشمند فرزانه، باستان‌شناس، نویسنده و پیشکسوت کشورمان شادروان صادق ملک شهمیرزادی جامعه میراث‌فرهنگی، باستان‌شناسان و دانش‌آموختگان محضر این استاد سخت‌کوش را در اندوهی بزرگ فرو برد. او که بی هیچ توقعی عمر گران‌بهای خویش را در راه اعتلا و سربلندی، حفاظت، معرفی و پاسداری از میراث ارزشمند این سرزمین مصروف کرد.
استادی که در معرفی خود مدرک هویتشی در ایران را شناسنامه، در کشوری دیگر گذرنامه و میراث‌فرهنگی را سند هویتی‌اش در همه جهان دانسته بود و به فردای میراث‌فرهنگی کشورش امید زیادی داشت و اندیشه‌ها و نظرات ارزشمندش در کمیته‌های تخصصی حوزه میراث‌فرهنگی چراغ راه کارشناسان میراث‌فرهنگی بود.
بدون‌تردید این واقعه دردناک، فقدانی جبران‌ناپذیر برای جامعه علمی و فرهنگی و ضایعه‌ای عظیم در مجموعه میراث‌فرهنگی کشور به شمار می‌رود و خلاء وجود ارزشمندش تا سال‌ها بر پیکره میراث‌فرهنگی کشور سنگینی خواهد کرد. از خداوند منان برای آن استاد عزیز طلب آمرزش و علو درجات و برای خانواده گرامی‌شان صبر و شکیبایی مسئلت دارم.»
استاد صدق ملک شهمیرزادی در سال ۱۳۲۲ شمسی در شهمیرزاد سمنان به دنیا آمد. تحصیلات خود را تا مقطع لیسانس در رشته باستان‌شناسی در تهران به انجام رساند. در سال ۱۳۴۳ از پایان‌نامه خود در مقطع کارشناسی با عنوان «بین‌النهرین و علل بنای زیگورات» به راهنمایی عزت‌االله نگهبان دفاع کرد و از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. سپس برای ادامه تحصیل با استفاده از بورس تحصیلی مؤسسه شرق‌شناسی شیکاگو به آمریکا رفت و در مقطع کارشناسی ارشد در رشته اصلی باستان‌شناسی پیش از تاریخ ایران و بین‌النهرین و رشته فرعی باستان‌شناسی و هنر مصر باستان به تحصیل پرداخت.
در سال ۱۳۴۸ از این موسسه فارغ‌التحصیل شد و به ایران برگشت. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۹ با پایه یکم استادیاری به استخدام گروه باستان‌شناسی دانشگاه تهران درآمد. در سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل در مقطع دکتری با استفاده از بورس دانشگاه تهران مجدداً به آمریکا رفت و در سال ۱۳۵۶ از دانشگاه پنسیلوانیا دکترای انسان‌شناسی گرفت. او رساله دکترایش را درباره کاوش‌های تپه زاغه قزوین که خود به‌عنوان رئیس هیئت در آن حضور داشت، نوشت.
ملک در حفاری‌های مهمی همچون تپه مارلیک، تل ابلیس، هفت تپه، دشت قزوین و سیلک حضور داشته و در تعدادی از این حفاری‌ها رئیس هیئت بوده است. او در کارنامه حرفه‌ای خود مهم‌ترین دستاوردهای باستان‌شناسی میدانی خود را کشف و معرفی کهن‌ترین روستای پیش از تاریخ ایران متعلق به هزاره ششم پیش از میلاد در دشت قزوین در فلات مرکزی ایران در تپه زاغه، کشف کهن‌ترین استقرار پیش از تاریخ ایران متعلق به هزاره ششم پیش از میلاد در دشت گرگان در فلات مرکزی ایران درآق تپه، کشف یک محوطه متعلق به دوره پارینه‌سنگی میانه در حوضه مسیله در جنوب تهران و کشف زیگورات سیلک در تپه جنوبی سیلک در کاشان عنوان کرده بود.
او علاوه بر تدریس در دانشگاه، سمت‌هایی در مراکز پژوهشی دیگر بر عهده داشته است و با نشریات معتبر داخلی و خارجی همکاری داشت. او دارای ده‌ها مقاله و سخنرانی در سطح ملی و بین‌المللی و تألیفات و ترجمه‌های ارزشمندی است. باستان‌شناسی و هنر ایران، ایران در پیش از تاریخ، زیگورات سیلک، نقره‌کاران سیلک و سفال‌گران سیلک از جمله آثار او به شمار می‌آیند.
این باستان‌شناس در بهمن ۱۳۷۹ پس از ۳۰ سال تدریس با پایه دهم استادیاری بازنشسته شد. او پس از بازنشستگی به دعوت سازمان میراث‌فرهنگی و گردشگری در مناطق مختلف ایران به حفاری پرداخت و گزارش‌های مهمی را منتشر کرد. به پاس یک عمر تلاش این استاد فرهیخته و این باستان‌شناس شهیر و میهن‌دوست در سال ۱۳۹۴ از او تجلیل به عمل آمد و در این مراسم از جشن‌نامه‌ای که به همین مناسبت و برای او تدوین شده بود، رونمایی شد.