استان چهار محال و بختیاری با وسعتی معادل 16/533 کیلومتر مربع به عنوان بیست و ششمین استان و از نظر مساحت از شمال و شرق به استان اصفهان، از شمال غربی به استان لرستان، از غرب به استان خوزستان و از جنوب به استان کهگیلویه و بویر احمد محدود می شود.
این استان به 6 شهرستان: شهرکرد ( مرکز استان)، اردل، بروجن، فارسان، کوهرنگ و لردگان، 17 بخش، 26 شهر و 39 دهستان تقسیم شده است.
ارتفاع شهركرد (مركز استان) از سطح دريا به 2060 متر مي‌رسد كه تقريباً كمترين ارتفاع را در مدار جغرافيايي خود در اين قسمت داراست، هر چه به طرف شرق منطقه حركت كنيم ارتفاع منطقه كاهش مي‌يابد. سرزمین بختیاری دیاری که بر سلسله جبال های رفیع، دره های تنگ و گاه دشت های مرتفع با رودخانه های پر آب و جنگلهای بلوط و چنار و مراتع غنی رشته کوه زاگرس منطقه ی بی نظیری را برای مسافران این دیار ایجاد کرده است. بلند ترین نقطه آن قله زرد کوه و پست ترین نقطه آن ارمند می باشد. کوههای بلندی چون زردکوه، بزکوه، سبز کوه، منگشت و سالدارون و دشت های محدودی چون سالار، فرادنبه، کیار، لردگان و... آرامش و متانت این مردمان اصیل ایرانی را به تصویر می کشاند. رودهایی چون زاینده رود و کارون و بارش های فراوان، محیطی مناسب برای رویش گونه های متنوع گیاهی اعم از وحشی، طبی و انواع درختان و مراتع حاصلخیز را فراهم می سازند. در زمستان نیز با ریزش برف در مناطق مرتفع علاقه مندان به ورزش اسکی را به سوی خود می کشاند.
استان چهارمحال وبختیاری از دو بخش:

• چهار محال( محال های لار، کیار، میزدج و گندمان)
• بختیاری( محل سکونت ایل بختیاری که از چهار لنگ و هفت لنگ تشکیل شده است.)

قلعه دزک:

در جنوب شرقی روستای دزک قرار داشته ودردو طبقه و به صورت باشکوهی ساخته شده است.

قلعه شلمزار:

در شلمزار و در کنار باقی مانده این بنا از آثار دوره قاجار است که توسط خوانین بختیاری احداث شده است.

قلعه اسعدیه چلیچه:

چلیچه یکی از روستاهای بزرگ میزدج است که در 30 کیلومتری جنوب شرقی شهرکرد واقع شده است.

قلعه جونقان:

جونقان یا جونقون شهر کوچکی است در 38 کیلومتری شهرکرد که مقر سکونت خوانین بختیاری بود . علی قلی خان سردار اسعد در سال 1318 ه.ق – قلعه یا کاخی در این محل برای سکونت خود ساخت.

قلعه چالشتر:

چالشتر در 10 کیلومتری شهرکرد سالها قبل از این که شهر کرد اعتبار یابد واقع شده و مرکز حکومت نشین چهارمحال بود همچنین در این محل قلعه ای وجود داشت که متعلق به خدارحیم خان بختیاری بود.

قلعه تک:

این قلعه در حوالی کوه جهان بین و برفراز روستای تک قرار دارد.

قلعه خدا رحیم خان:

این قلعه در سال 1323در چالشتر ساخته شده است.

قلعه یوسف خان:

این قلعه در روستای شمس آباد در 20 کیلومتری شهر کرد قرار دارد و قدمت آن 100 سال است.

چشمه دیمه:

چشمه دیمه در منطقه کوهرنگ در مجاورت روستایی به همین نام که اهالی آنرا به کیکاووس از قهرمانان شاهنامه نسبت می دهند، قرار دارد این چشمه سر چشمه ی اصلی زاینده رود قبل از ایجاد تونل های کوهرنگ در 12 کیلو متری چلگرد در مجاورت روستای دیمه واقع شده و تا مرکز استان 85 کیلومتر فاصله دارد آب این چشمه از گوارا ترین آبهای جهان است و خواص درمانی نیز دارد، از جمله جلوگیری از پوسیدگی دندان و درمان سنگ کلیه. مناظر زیبا و چشمگیر و فضاسازی اطراف چشمه، این مکان را در ردیف زیباترین گردشگاههای شهرستان کوهرنگ قرار داده است.

چشمه کوهرنگ:

سر چشمه کوهرنگ با جریان آب بسیار زیاد از دامنه های زردكوه سرچشمه می گیرد و پس از گذر از پیچ و خم های فراوان به دریاچه سد كوهرنگ می ریزد و از تونل اول كوهرنگ وارد زاینده رود می شود همچنین مناظر بسیار زیبای طبیعی اطراف چشمه و حضور عشایر در منطقه، زیبایی آنرا دو چندان كرده است.

چشمه برم:

جوشش چشمه های مصفای برم در مرکز شهر لردگان گردشگاهی با همین نام را به وجود آورده است . این چشمه علاوه بر تامین آب کشاورزی یکی از سر شاخه های کارون به حساب می آید و چشم انداز زیبایی را برای شهر لردگان به وجود آورده است.

چشمه مولا و سرداب:

چشمه مولا و چشمه سرداب با فاصله نسبتا نزدیک به هم، به ترتیب در مجاورت روستای آلیكوه و رستم آباد از توابع شهرستان اردل، از چشم اندازها و مناظر بسیار زیبایی برخوردارند و هر روز به ویژه روزهای تعطیل پذیرای صدها گردشگر و مسافر از نقاط مختلف هستند. فاصله این نقاط تا شهركرد حدود 120 كیلومتر می باشد.

چشمه سیاسرد:

چشمه سیاسرد در 5 كیلومتری شهر بروجن قرار گرفته، هوای خنک و مطبوع و درختان زیبا و كهنسال اطراف این چشمه مكانی بسیار زیبا برای تفرج و استراحت ساكنین شهر بروجن و سایر گردشگران به وجود آورده است، به طوری كه همه روزه و به ویژه در روزهای تعطیل، این مكان شاهد گشت و گذار تعداد زیادی از مسافران و گردشگران می باشد.

لباس مردان دو نوع است:

1 لباس کار، شکار و سواری 2 لباس رسمی

لباس کار:

شلوار گشاد که عموماً به رنگ سیاه است و شالی روی آن بسته می شود و پیراهن دارای یقه که دکمه های آن از روی شانه به طرف سینه بسته می شود و آستین های گشاد دارد.
چوقا که مانند شنلی بر روی لباس پوشیده می شود توسط زنان از پشم گوسفند بافته می شود.
پاپوش مردان گیوه ای مخصوص بوده که اکنون کفشهای لاستیکی و چرمی جای آن را گرفته است.

لباس رسمی:

مانند لباس عادی است ولی به جای چوقا، عبا می پوشند.

لباس زنان

شلوار پرچین و بلندی است که شبیه دامن استو تا روی پا و پنجه می رسد. میزان پارچه ای که استفاده می کنند 11 تا 16 متر است و به همین شکل چند شلوار نازک زیر آن می پوشند که دامن رویی از مخمل یا پارچه گران قیمت تهیه می شود. روی این شلوار پیراهن بلند و گشادی می پوشند، روی پیراهن هم نیم تنه ای به نام " یل" می پوشند و روی سر خود کلاهک زیبایی به نام لچک یا کلاقچه می گذارند. روی لچک روسری طویلی به طول 3 تا 5/3 متر به نام مینت است که با سنجاق به لچک آویزان می شود. کفش نیز همان گیوه است.

قالی بافی:

در میان عشایر بختیاری قالی بافی از اهمیت زیادی برخوردار است. برخی از زنان نوعی قالی به نام بی بی باف می بافند که از کیفیت بالایی برخوردار است. طرح و چشم انداز آن به لچک و ترنج معروف است. هم اکنون نوعی قالیچه با کرک های بلند و پرزدار از نوع پست به نام خرسک بافته می شود. اکثر قالی های بنام بختیاری در منطقة چهارمحال بافتهمی شود.

چوخابافی:

چغا و چوغا نیز خوانده می شوند که نوعی بالا پوش محلی و لباس ویژه بختیاری هاست و معمولاً به رنگ سفید با نقوشی به رنگ های سیاه یا آبی بافته می شود که نوع پشم آن مرغوب است.

نمدمالی:

ساخت نمد اختصاص به شهرهای شهرکرد و بروجن دارد. بعضی از نمدمالان شهر کرد یا بروجن در محل های ییلاقی عشایر چلگرد، شیخ علیان و دشتک برای مدت 3 الی 4 ماه اتراق می کنند و یا در مرکز تجمع عشایر اقدام به نمدمالیمی نمایند.

کلاه مالی:

مرکز تولید این صنایع دستی شهرکرد و بروجن است. معروفترین کلاههای منطقه کلاه خسروی، شب کلاه و کلاه قشقایی است.

گیوه دوزی:

در شهرکرد و بروجن رایج است. رویه گیوه معمولاً از قمشه، آباده، فسا و جهرم وارد می شود و مقدار کمی را نیزبرخی از زنان شهرکرد و بروجن می بافند.

خورجین بافی:

از دست بافتهای بی گره عشایر بختیاری است که جنبه خود مصرفی دارد و توسط زنان برروی دارهای افقی بافته می شود.

گلیم بافی:

از نظر اندازه، وزن، رنگ و کاربرد تفاوت چشمگیری با قالی بافی دارد و به همین دلیل کاربردهای متفاوت دارند.گلیم های عشایر بختیاری عمدتاً دستبافت زنان طائفة اولاد حاج علی است که بافت آن سوزنی و بسیار مشکل است.

جاجیم بافی:

جاجیم ها به شکل نوارهایی دراز و باریک به عرض 15 تا 30 سانتی متر بافته می شود. در معدودی از روستاهای چهارمحال و بختیاری جاجیم بافته می شود که میزان تولید آن کم و جنبه خود مصرفی دارد.

وریس:

وریس یا ویریس نوعی تسمه بافته شده از ابریشم است که بیشتر توسط زنان ایل بافته می شود و برای استفاده های گوناگون در زندگی کوچ نشینی به کاربرده می شود.

خور:

از آن برای حمل گندم، آرد ، برنج و جو و ... استفاده می شود، نحوه بافت خور شبیه بافت خورجین است.

نمکدان:

نمکدان یا تی ور گونه ای خاص از صنایع دستی عشایر است که برای حمل و نگهداری نمک و در مواردی سایر لوازم کوچک مورد استفاده قرار می گیرد و قسمت رویه آن به صورت فرش و قسمت زیرین آن به صورت جاجیم بافته می شود.

پلاس:

نوعی زیر انداز است که آن را یا از تکه های پارچه و یا از نخهای پنبه ای و پشمی می بافند و مورد استفاده قرار می دهند .

گز بلداجی دارای انواع گوناگون است که بر اساس میزان مغز پسته و مغز بادام و ماده گیاهی مورد مصرف و شکل ظاهری آن به 3 دسته تقسیم بندی می شوند. بر اساس میزان مغز پسته یا بادام به چهار دسته ممتاز، مخصوص، سفارشی و معمولی تقسیم می شود. تقسیم بندی بر اساس ماده گیاهی که در این گز به کار رفته نیز شامل گز انگبینی، گز زعفرانی و سایر اسانس ها و در تقسیم بندی دیگر بر اساس شکل ظاهری شامل گز آردی با قطعه بزرگ، گز آردی با قطعه کوچک، گز لقمه و گز شکلاتی است. جاجیم، گلیم، قالی ( بی بی باف)، گیوه، نمد، چوخا ( چوغا یا چغا)، خورجین، سیاه چادر، خور، پلاس، کمچه دان، جل از دیگر سوغات این استان می باشد.